41. Pokuta

=^.^= - Super sprawa, gratulacje! :)

41. Pokuta

- Bill? Hej, Bill! – Tom uparcie szturchał bliźniaka w ramię.

Reakcja chłopaka była dla niego dość niespodziewana. Bill mruknął, jęknął i szybko odwrócił się, by zwymiotować do stojącego koło łóżka kosza na śmieci. Po wszystkim znów opadł na poduszkę. Przyłożył palce do skroni.

- Co… Co to miało być? – jęknął gitarzysta, gdy wreszcie otrząsnął się z szoku. – Ile wypiłeś?

- Odwal się… - wybełkotał, tylko na tyle było go stać. W skali od 1 do 10 swój stan oceniał na -100. Bolało go wszystko, co miało wczoraj szansę zetknąć się z pięścią Drake’a. – Moja głowa…

- To normalne przy alkoho… Boże! Co z tobą?!

- Kurwa, zamknij się! – syknął boleśnie. – Błagam…

- Dobra, przepraszam, ale co się z tobą stało? Kto ci to zrobił? Byłeś u lekarza?

- Byłem. Wyniki badań gdzieś leżą… Zobacz na szafce, nie wiem.

- Mam. Boże… - westchnął starszy, wertując kolejne kartki. – Kto ci to zrobił? Byłeś na policji?

- Wiesz, że nie mogę. Nic co grozi aferą. Drake z imprezy – dodał, widząc, że Tom próbuje coś powiedzieć. – Byłem w klubie i dostałem.

- Za co? Jaki Drake?

- Nie chcę o tym gadać.

- Ostatnio o niczym nie chcesz gadać. Nie obchodzą mnie problemy twoje i Adama, ale o tym musisz mi powiedzieć! To zbyt poważna sprawa.

- Zaraz rzygnę…

Starszy z braci podał młodszemu kosz.

- Dzięki… - brunet odetchnął z ulgą, spełniwszy swoją „groźbę”. – Sprawdzisz, co mi jest? – spytał, wskazując na pogniecione kartki. – Wczoraj nie rozumiałem prawie ani słowa z tej lekarskiej paplaniny…

- Jesteś obity. Co jeszcze potrzebujesz wiedzieć?

- Czemu tak mi się kręci w głowie…

Tom uważnie przyglądał się kolejnym linijkom tekstu. Kątem oka wciąż jednak zerkał na brata. Zranione usta, fioletowa plama na ręce, podpuchnięte oczy. Bał się myśleć o tym, jak wygląda reszta jego ciała.

- Musiałbym to dokładniej sprawdzić w słowniku, ale nie może to być nic strasznego, bo zapisali ci siedzenie w domu przez kilka dni. Żadnych złamań, nic… Pójdę po laptopa.

Żwawo opuścił pokój, by za chwilę pojawić się w nim ponownie, przynosząc ze sobą komputer i szklankę wody. Bill jednak nie był w stanie wychwycić wszystkiego, co miał do powiedzenia jego brat. Wykorzystywał resztki swoich sił na powstrzymanie się od ponownego wylądowania głową w koszu.

*

„I znów napisy”, pomyślał wpatrując się w czarny ekran z przelatującymi po nim znakami. Powiódł wzrokiem w dół ekranu. „Może jeszcze jeden film?”

Niepokojące dźwięki dobiegające z pokoju obok kazały mu odłożyć decyzję na później. Wahał się, lecz w końcu zdecydował się odłożyć laptopa na bok i sprawdzić, co się dzieje. Niepewnie pchnął drzwi do pokoju brata. Tom był poddenerwowany. Mówił coś przez sen. Bliźniak spokojnie podszedł do niego.

- Ej, budź się! – próbował wybudzić go z koszmaru. Chłopak nagle otworzył oczy.

- C-co? – przetarł powieki. – O co chodzi?

- Strasznie się darłeś. Słyszałem cię aż z salonu – odpowiedział Bill, siadając na brzegu łóżka. Oparł się na łokciach.

- Miałem koszmar. Obudziłem cię?

- Nie, nie spałem. Po prostu hałasowałeś.

- Która godzina?

- Coś koło czwartej.

Młodszy z braci położył się na plecach.

- Nie idziesz spać? – zapytał starszy, podnosząc się.

- I tak nie zasnę.

- Ja pewnie też nie. Potrzebuję trochę czasu.

- Co ci się śniło?

Gitarzysta nie odpowiedział od razu. Chciał dobrze dobrać słowa, co o tej porze nie było łatwe.

- Twój wypadek.

Brunet westchnął. Również zdawał się być zmęczony późną porą, a także swoim stanem.

- Parę razy zdarzyło mi się podebrać ci ten sen. To był prawdziwy koszmar.

Poczuł dotyk na swoim ramieniu.

- To i tak niewiele w porównaniu do tego, co czułem i widziałem na żywo.

- Wiem…

Bill wbijał wzrok w ciemną ścianę. Tom także uciekał wzrokiem gdzieś w bok. Temat wypadku był dla nich obu dość ciężki.

- Oddałbym wiele, żeby nie musieć tego nigdy przeżywać – ciągnął chłopak. – Pierwszy raz w życiu byłem tak bliski myśli, że cię stracę. Kiedy ty walczyłeś w szpitalu, walczyła też duża część mnie. Nie chcę nawet myśleć, co bym zrobił, gdybyś tamtej nocy w szpitalu pokazał życiu fucka.

- Ja też nie chcę.

Przejechał palcami po chudych ramionach. Mimo całego swojego przygnębienia, nie chciał nawet słyszeć o śmierci, choć musiał przyznać, iż wiele razy myślał o tym, żeby zniknąć.

- Jesteś dla mnie bardzo ważny i chcę żebyś o tym wiedział. Nie wybaczę sobie, że zostawiłem cię, gdy mnie potrzebowałeś.

Kłótnia w szpitalu, kilka słów za dużo. Cios. Kłótnia w wynajętym mieszkaniu. Bolesne słowa teraz już nieco bezbarwne.

- To nigdy nie powinno było mieć miejsca. Może gdybym nie był takim idiotą…

- Daj sobie spokój, czasu i tak nie cofniemy – burknął Bill. - Poza tym to było dawno. Przerażasz mnie, takie rozczulanie się jest do ciebie niepodobne.

- Tak, to twoja działka – wypalił bez zastanowienia starszy Kaulitz. – Jesteś jedyną osobą, u której jestem w stanie to znieść, choć wkurwia mnie to niesamowicie.

- Haha, dziękuję – zaśmiał się czarnowłosy. Bracia spojrzeli po sobie.

- Jesteś dla mnie naprawdę ważny i chcę żebyś to wiedział.

- Co brałeś? Niepokoisz mnie.

- Zamknij się, gdy wyrażam swoje uczucia.

- Tak lepiej.

- Powiesz mi, co się stało między tobą a Adamem?

Wokalista ponownie odwrócił wzrok. Nerwowo przygryzł dolną wargę.

- Nie wiem, czy chcesz tego słuchać.

- Olej na chwilę moje uprzedzenia i wykrztuś to z siebie. Chcę ci pomóc, a nie zrobię tego, nie wiedząc, z czym mam do czynienia.

- Nic mi w tym nie pomożesz. To sprawa między mną a nim.

- Daj mi chociaż spróbować. Coś przez to tracisz?

Pokręcił głową, lecz z odpowiedzią ociągał się ile tylko mógł. Gula w gardle nie pozwalała mu mówić.

- No?

- Więc… - zaczął w końcu, próbując przełamać swój opór. – To było na tej imprezie. Wylądowaliśmy razem w łóżku – zniżył głos i kątem oka zerknął na swojego brata. O dziwo nie zauważył zmiany w jego wyrazie twarzy czy czegokolwiek zdradzającego odrazę. Kontynuował. – Gdy doszło do mnie, co zrobiłem, spanikowałem i uciekłem.

- Wyjaśnij.

- Nie radzę sobie – powiedział cicho, wbijając paznokcie w skórę ramion. – Kiedy zobaczyłem go obok mnie… Gdy dotarło do mnie, co zrobiłem… Nawet nie potrafię tego opisać! To był strach, obrzydzenie, niedowierzanie, wszystko naraz! Wybiegłem stamtąd i zrzygałem się do najbliższego kosza…

- Tak sobie myślę… Jesteś pewien swojej orientacji?

- Wiem, do czego zmierzasz, ale pewnie domyślasz się, jaka jest odpowiedź na to pytanie.

- Tak, ale chcę się upewnić. To wiele zmienia.

- Wiem, kim jestem, tylko nie potrafię tego zaakceptować.

- Jesteś tego strasznie pewny. Skąd wiesz, że to nie jest tylko chwilowa fascynacja? Podobno tak się zdarza.

- Myślisz, że nie odróżniłbym fascynacji od miłości?

Zawahanie. Cisza mówiąca więcej niż słowa.

- Twoja pewność siebie kiedyś cię zgubi.

- Pewnie tak, przecież ty zawsze wiesz lepiej.

- A nie jest tak? Najpierw robisz, potem myślisz. Zawsze tak było. Ej, dokąd to?

Próbował złapać go za rękę, jednak Bill wyrwał się z uścisku. Ruszył w stronę wyjścia, lecz nie opuścił pokoju. Uparł się o framugę.

- Bill… - szepnął chłopak, gdy cichy szloch dotarł do jego uszu. Wokalista płakał, drżąc przy tym koszmarnie. Niejedzenie i kolejne bezsenne noce wykańczały jego organizm.

Tom podszedł do bliźniaka.

- Ja go kocham, Tom – powiedział przez łzy. – Niczego nie jestem tak pewien, jak tego, że go kocham…

- Wierzę ci – odparł, poklepując go po ramieniu.

- Chcę żeby wrócił. Nie poradzę sobie bez niego.

Starszy przytulił do siebie chude ciało. Rozmowa przeniesiona na czas nieokreślony.

*

- I wtedy ona tak po prostu wyszła. Wyobrażasz to sobie? – rzekła poruszona dziewczyna. Stukot jej obcasów odbijał się echem w okolicy.

- Hm, masz rację. To głupie.

- Co się z tobą dzieje? Mam wrażenie, że jesteś jakiś nieobecny – obruszyła się. Chłopak westchnął.

- Przepraszam. Mój brat ostatnio ma jakieś problemy, a ja przeżywam je razem z nim – odpowiedział, poprawiając niesione siatki z zakupami. -  Coś z Adamem, ale nie chciał zagłębiać się w szczegóły.

- Adam też raczej omija temat. Coś musiało się stać między nimi wtedy u Tommiego. Z tego co wiem zerwali ze sobą kontakt – stwierdziła Sasha. - Możesz pogratulować bratu, cokolwiek zrobił, jeszcze nigdy nie widziałam Adama tak wściekłego.

- Nie mam mu czego gratulować. Chyba nigdy nie widziałem Billa w takim stanie psychicznym. Martwię się o niego – wyznał. Zobaczył przed oczami sylwetkę brata widzianą tego poranka. Obraz nędzy i rozpaczy.

- Aż tak źle? Daj spokój, jest dorosły. Poradzi sobie – machnęła ręką.

- Albo wpędzi się do szpitala. Zaczyna wyglądać jakby miał nie dożyć następnego dnia. Zawsze był chudy, ale kiedy przestaje jeść wygląda jak chodzący koszmar…

- Przestaje? Często tak robi?

- Miał kilka nieudanych związków, wszystkie bardzo przeżywał. Tutaj na dodatek jest w tym wszystkim, podobno, jego wina.

- A poprzednio zawsze winny był kto inny? Pan idealny…

- Nie twierdzę, że to ideał, ale nam obojgu zdarzało się trafiać na niewłaściwych ludzi. Tak już jest w tej branży, ale teraz to nieważne. Chciałbym mu jakoś pomóc.

- Jeśli zerwali to już pozamiatane, a ja umywam od tego ręce. Nie będę się bawić w swatkę.

- A jak ci się teraz pracuje z Adamem?

- Jeśli mam być szczera… - zastanowiła się. – Mogłoby być lepiej. Ogólnie nie jest źle, ale czasem potrafi wpaść w szał bez żadnego powodu.

- Myślisz, że to może mieć związek?

- Na pewno, widać, że próbuje zapomnieć. Teraz jak tak o tym myślę, to, choć nie jesteśmy ze sobą aż tak blisko, nie chciałabym, żeby zrobił coś głupiego tak jak robi to twój brat.

- Może moglibyśmy coś zrobić?

- Jak mówiłam, nie licz na mnie. Nie warto pakować się w nie swoje sprawy. Możemy jedynie doprowadzić do spotkania.

- No dobra, ale jak?

- Z jakiej jesteście wytwórni? Chyba mam pewien pomysł.

Drache