58. Cienka linia

Ajj, nie lubię się tłumaczyć! Dlatego nie będę, ale brak wolnego czasu bardzo mi doskwiera. Przepraszam!

Cienka linia

Wizyta Krisa była z pewnością tym, czego Adamowi w ostatnim czasie brakowało. Mężczyźni sączyli drinki w jednym z mniejszych pubów.

- Nasze drogi ostatnio się rozeszły – Zauważył muzyk, odstawiając szklankę mojito.

- Za skomplikowane to wszystko… - Odparł półgłosem Adam, wpatrując się w przypadkowych przechodniów, którzy rzucali mu krótkie spojrzenia.

- Masz na myśli coś szczególnego?

Westchnął, siląc się na uśmiech – Nie warto było dorastać. Chciałem tylko robić to, co kocham i spotkać miłość swojego życia.

- Przecież masz to wszystko – Allen pochylił się nad stołem.

- To i jeszcze więcej. Kłótnie, wojny, problemy, czego ja nie mam… - Rzekł, przeczesując kruczoczarne włosy.

- Ty narzekasz? – Kris uniósł brew i wziął łyk chłodnego napoju, spoglądając za szybę – To absolutnie nie w twoim stylu.

- Zmieniamy się i nie można od tego uciec – Uciął krótko i zerknął na zegarek – Będę się powoli zbierać. Potrzebuję odpoczynku.

Kris położył dłoń na ramieniu bruneta – Pamiętaj. Choć już nie żyjemy jak w niedalekiej przeszłości, nadal masz we mnie przyjaciela.

- Wiem. Dziękuję ci – Odparł, unosząc kąciki ust.

Droga do domu była długa. Choć taksówki mijały go średnio co pięć minut, nie miał nawet zamiaru podnosić ręki. Wciskał zmarznięte dłonie w ciasne kieszenie skórzanych spodni i szedł przed siebie, krok po kroku. Czuł, że zbliża się kryzysowy moment. Zwolnił i zachłysnął się mroźnym powietrzem.

W którym momencie straciłem kontrolę?

Telefon milczał. Ta cisza przytłaczała go jeszcze bardziej. Wiedział jednak, że musi wziąć się w garść. Nie zamierzał od progu obrzucić Billa pełnym smutku spojrzeniem i po raz kolejny oczekiwać gradobicia pytań.

Dociekliwość? Absolutnie nie. On tak nie robi.

Kolejny głębszy oddech. Przyspieszył kroku, gdyż jesienne buty przestały dawać radę zaspom, w które wpadał co kilka chwil. Droga na skróty zawsze miała swoje wady.

Włożył klucz do drzwi, po czym pchnął je i przekroczył próg mieszkania. Zrzucił kurtkę z masywnych ramion i powoli ruszył w stronę salonu. Zgaszone światło zwiodło go z tej drogi; zawrócił do kuchni.

Bill trzymał w dłoniach szklankę gorącego napoju. Para unosiła się nad ciemną cieczą, a para brązowych oczu wpatrywała się beznamiętnie w nieokreślony punkt za oknem.

- Wróciłem – Rzekł cicho Adam, próbując zainicjować rozmowę.

- Cześć.

Odpowiedź była tak szorstka, że brunet poczuł nieprzyjemne skurcze w okolicy klatki piersiowej.

- Coś się stało? – Spytał, podchodząc bliżej. Pochylił się, składając na bladym policzku drobny pocałunek.

- Nie. Po prostu chcę zostać sam.

To znajome uczucie, gdy mówię „dobranoc”, kończąc dzień. Kiedy szepcę „do zobaczenia” wiedząc, że zobaczymy się po twoim powrocie. Tak samo i teraz, mówię ci „cześć”, ale na powitanie, a ty znikasz, choć jesteś obok. Jak możesz?

Nie odważył się spytać. Kiwnął głową i odwrócił wzrok.

- Pójdę do sypialni – Mruknął pod nosem i powolnym krokiem zwrócił się w stronę pomieszczenia z dużym łóżkiem. Czy takiego życia chciałem? Czy to sprawia, że jestem szczęśliwy? Opadł bezwładnie na miękką kołdrę, wsłuchując się w szum przejeżdżających za oknem samochodów. Spodziewał się, że sen nadejdzie prędko.

***

Zapukał dwukrotnie w drewniane drzwi. Po chwili nacisnął elektryczny dzwonek, nie spodziewając się, że ktokolwiek zareaguje na niemal bezdźwięczne zasygnalizowanie pojawienia się nowego gościa.

- Kto tam?

- A musisz pytać?

- Racja – Mruknął Tommy, otwierając drzwi należące do domu Krisa – Wchodź, załapiesz się na obiad.

Gdy Adam przekroczył próg mieszkania, od razu uderzył w niego słodki zapach. Brunet podążył w kierunku kuchni, uśmiechając się do przyjaciela.

- Przyniosłem whisky. Chętni? – Spytał, oglądając się na Tommy’ego. Blondyn porozumiewawczo uniósł brew i podszedł do szafki, sięgając po trzy szklanki oznaczone logiem Ballantine’s. Przy okazji wyjął napoczętą paczkę nasion słonecznika i rzucił ją na stół.

- Jak za starych, dobrych…

- Nie takich starych – Przerwał Kris, zrzucając z patelni apetycznie wyglądające naleśniki – Smacznego, chłopcy.

- Piękni i młodzi – Dodał Adam, sięgając po widelec.

- Czy tacy młodzi…

- I piękni…

- Dajcie już spokój – Roześmiał się brunet.

- Macie jakieś plany na dziś? – Zagadnął Kris – Może wyskoczymy gdzieś wieczorem?

- Odpada – Mruknął Adam, biorąc łyk zimnej wody – Za godzinę mam wywiad, skończę późnym popołudniem. Muszę wrócić do swojego faceta.

- Zaczyna się. Romantyczne wieczorki przy kominku i te sprawy – Westchnął ze znudzeniem Tommy. Kris zmierzwił jego blond czuprynę.

- Daj spokój, to nawet urocze.

- Szczerze mówiąc… - Zaczął Adam, skupiając na sobie uwagę – Czasami chciałbym, by tak właśnie wyglądało moje życie.

- Więc co za problem? Jesteście szczęśliwi, zakochani, czegoś jeszcze brakuje? – Uśmiechnął się Allen.

- Wierz mi. Sam chciałbym znać odpowiedź.

***

Urocza blondynka poprawiła swoją atłasową spódnicę i ustawiła dyktafon na stoliku w równej odległości od kolan swoich i Adama.

- Obiecuję, że nie zajmę wiele czasu – Zaczęła z uśmiechem.

- Proszę bardzo. O czym będziemy rozmawiać?

- Nie ukrywam, że interesuje mnie twoje życie prywatne.

Pieprzone tabloidy.

- Hm? – Mruknął, starając się nie okazywać swojego niezadowolenia.

- Zacznijmy od standardowego pytania… - Rzekła bez mniejszego skrępowania – Jesteś singlem czy spotykasz się z kimś?

Poczuł nieprzyjemny ucisk w gardle. Nienawidził tego kłamstwa, które musiał wypowiadać za każdym razem.

- Nie chodzę na randki. Jestem sam.

***

Sam już nie wiedział jakie emocje nim targają. Przekroczył próg domu, rzucając torbę na podłogę między przedpokojem a salonem. Bill leżał w fotelu, oglądając jeden z nudniejszych seriali telewizyjnych.

- Mnie to już męczy. Nie chcę tak dłużej.

Odwrócił głowę i zmrużył oczy – Teraz tak się witamy?

- Przestań – Odparł chłodno Adam – Nikt nie może się o nas dowiedzieć. Żyjemy w ukryciu, jak para kryminalistów.

- Jasna cholera, przecież już o tym…

- Nie przerywaj mi – Uciął – Nie mogę nawet się z tobą pokazać. A jeśli już to tylko przemycając cię do nocnych klubów. Męczy mnie to. Chcę być w poważnym, dojrzałym związku. Czego ty się boisz?

- Nie będę więcej do tego wracał – Rzekł, odwracając wzrok w kierunku telewizora.

- No oczywiście, najlepszy sposób na rozwiązanie problemów! Jeszcze tylko dorzuć, żebym wrócił do Tommy’ego, bo przecież on by się mnie nie wstydził!

- Żałosny jesteś.

Adam podszedł do telewizora i wyłączył go – Czy ty kiedykolwiek liczyłeś się z moimi uczuciami?

- Śmiesz w to wątpić?- Brunet podciągnął się do pozycji siedzącej.

- Kim ja dla ciebie jestem, co? – Spytał, po czym zapadła długa cisza – Nie potrzebuję w życiu niczego. Potrzebuję tylko ciebie. A ty uciekasz przede mną w każdej możliwej chwili…

- Co ty pieprzysz – Bill wstał – Odwiedzam cię, przylatuję, dopiero wróciliśmy z wakacji.

- Ty nic nie rozumiesz – Adam cofnął się na krok – Mam przeczucie, że pewnego dnia znikniesz jak ulotny sen.

- Adam, ja nigdy… Czekaj! – Zawołał, gdy wokalista ruszył w kierunku sypialni – Adam! – Chłopak dogonił starszego od siebie mężczyznę i złapał go za rękę – Kocham ciebie i nawet jeśli nie potrafię tego okazać w sposób jaki tego oczekujesz, nie odrzucaj mnie… - Brązowe oczy wyrażały pewien rodzaj smutku i niepokoju – Postawiłem wszystko na jedną kartę. Dlatego bądź przy mnie. Zawsze.

Nie potrafił oprzeć się brązowemu spojrzeniu. Ucałował miękkie wargi i zmrużył powieki.

- Doceń to, co nas spotkało. Jeśli nie możemy mieć wszystkiego, cieszmy się tym, co mamy.