48. Czas na zgodę

Czas na zgodę.

Adam wracał z zakupów. Mimo późnej godziny miał ochotę na spacer. Nie zastanawiając się długo wybrał numer do Billa.

- Słucham? - Rozbrzmiał melodyjny głos.

- Cześć, kochanie - Uśmiechnął się Lambert - Chcesz może spotkać się w połowie drogi? Dajmy na to, centrum handlowe?

- Chyba zgłupiałeś - Adam usłyszał głośne ziewnięcie po drugiej stronie - Zrywasz mnie z drzemki i jeszcze chcesz się ze mną publicznie pokazać?

- Jest bardzo mało ludzi, daj się namówić. To tylko piętnaście minut wspólnego spaceru.

Bill westchnął głośno - Okej - Rzucił po chwili - W porządku. Spotkajmy się przy stacji metra za pół godziny.

- Za pół godziny to zdążę sam dotrzeć do domu.

- Dobra! - Jęknął Kaulitz - Za dwadzieścia minut. Chociaż pozwól mi się ubrać. Chcę uniknąć paparazzi, będę czekał w toalecie. Do zobaczenia.

***

Choć Adam prosił o spotkanie jak najwcześniej, ostatecznie i tak się spóźnił. Nie spodziewał się, że trafi na grupę fanów, która właśnie spotkała się w miejscu, gdzie chciał kupić kawę. Spiesznym krokiem wszedł do łazienki, gdzie w lustrzanym odbiciu dostrzegł twarz Billa.

- Cześć... - Uśmiechnął się podchodząc do pleców chłopaka. Ucałował jego kark - Cholernie za tobą tęskniłem.

Kaulitz uśmiechnął się i przewrócił oczami - Czekam od dziesięciu minut.

- Fani... - Wycedził, lekko kąsając kark chłopaka - Jak ty seksownie wyglądasz...

- Daj spokój - Mruknął Bill - Kłamiesz. Wyglądam beznadziejnie - Zerknął w duże lustro, które utwierdziło go w tym przekonaniu. Zauważył, że brunet niebezpiecznie zmniejsza dystans między ich ciałami. Adam próbował się nie roześmiać. Objął szczupłego chłopaka w pasie. Przycisnął biodra do jego pośladków, pozwalając młodszemu z dwojga poczuć nabrzmiałą, gotową do zbliżenia męskość. W odpowiedzi usłyszał nieoczekiwany, stłumiony jęk.

- Ten dowód nie kłamie.

- Adam! - Syknął Kaulitz, gdy silna dłoń zaczęła ocierać o jego krocze. Miękkie wargi naparły na ciepłą, pachnącą perfumami szyję. Wpatrywał się w lustrzane odbicie - Ktoś tu może wejść! - Szepnął głośno, próbując się wyrwać.

- Chodź - Rzucił Lambert, łapiąc chłopaka za nadgarstek. Wciągnął go do pomieszczenia z dwoma kabinami.

- Nie ma mowy! - Bill podniósł wzrok i wyszarpał się z uścisku - Nie ma mowy. Nie - Kręcił przecząco głową, wpatrując się w pełne żądzy, niebieskie oczy.

Adam uśmiechnął się - Lubisz, jak się ciebie prosi i przekonuje, prawda?

- Chyba kpisz - Fuknął Bill, zakładając ręce na piersi.

Adam zbliżył się do młodego chłopaka, muskając opuszkami palców odsłoniętą część biodra. Zbliżył się do jego ucha.

- Nie opieraj się. Nie wytrzymasz do czasu, gdy znajdziemy się w domu.

Czarnowłosy powoli skierował swój wzrok ku Adamowi. Krótko pocałował jego usta.

Usłyszeli, że ktoś wszedł do pierwszego segmentu łazienki i znajduje się tuż za drzwiami.

- Chyba nie chcesz być przyłapany? - Spytał, otwierając drzwi kabiny. Kiwnął głową, zapraszając chłopaka do środka.

Bill obrzucił go badawczym spojrzeniem - To była pułapka - Mruknął, mijając drzwi, które po chwili się zamknęły.

Rozkoszny dreszcz przemierzył drogę przez ich ciała. Adam zobaczył w brązowych oczach niepewność i chciwość. Przyparł chłopaka do jednej ze ścian, słysząc ciche westchnięcie. Wejrzał w tęczówki, uśmiechając się tajemniczo. Bill spojrzał na niego z zaciekawieniem, lecz zacisnął powieki, gdy udo Adama naparło na jego krocze.

- Od ciebie zależy czy ktoś nas przyłapie - Zamruczał czarnowłosy, przygryzając płatek ucha młodego chłopaka. Rozpiął jego spodnie, wsuwając silną dłoń pod materiał bokserek - Postaraj się nie hałasować.

Bill zacisnął wargi, gdy Adam zaczął masować jego męskość. Robił to mocno i bardzo powoli.

- O Boże, tak... - Syknął Kaulitz - Proszę, szybciej...

Palce zwinnie przesuwały się po całej długości jego członka. Raz jego ciało zareagowało tak gwałtownie, że oderwał się od ściany i ponownie w nią uderzył, przyciskając dłoń do ust.

Dźwięk uchylanych drzwi. Kabina obok. Ktoś tam właśnie wszedł.

Adam klęknął, ściągając z bioder chłopaka ostatnie przeszkody. Zaczął pieścić językiem najbardziej wrażliwe na dotyk strefy jego ciała. Łagodnie łaskotał czubek i kąsał go wargami.

- Och... - Ciche westchnięcie opuściło rozpalone wargi. Bill wbił nieprzytomny wzrok w sufit i wplótł palce w kruczoczarne włosy. Gdy Adam zastosował swoją ulubioną sztuczkę przy pomocy wilgotnego mięśnia, kolana Kaulitza zadrżały. Stłumił jęk, który za wszelką cenę chciał opuścić jego usta. Mocniej przygryzł wargi i ponownie zasłonił je dłonią, gdy Adam coraz gwałtowniej i agresywniej bawił się jego męskością. Podniecał go ten smak. Brunet uwielbiał sprawiać rozkosz mężczyznom, a zwłaszcza temu, który tam mocno na niego działał.

Niebieskie oczy spojrzały w ciemny brąz. Podniecenie malowało się na pięknym obliczu, a ciało traciło swą kontrolę.

W pewnym momencie do ich uszu przestały dobiegać jakiekolwiek odgłosy. Zostali sami.

- Adam... - Wydyszał brunet, pociągając czarne kosmyki włosów - Ja... - Zacisnął powieki i wziął jeden głęboki oddech.

Lambert mocniej zacisnął wargi i zaczął okrążać męskość Billa zwinnym językiem. Po chwili poczuł jak silne skurcze obezwładniają młode ciało, a rozkoszne dźwięki niosą się po ścianach publicznej toalety. Gorzki nektar spłynął po jego gardle. Po chwili wstał i przytulił roztrzęsione ciało, które przylgnęło do niego ze wszystkich sił.

- Jesteś demonem. Ludzie nie potrafią robić takich rzeczy... - Odetchnął Bill, unosząc powieki. Przyjął łagodny pocałunek na swoje wargi.

- Wyjdę pierwszy. Zaczekam przy sklepie na zewnątrz - Szepnął Adam, puszczając w kierunku Kaulitza perskie oko. Zaraz potem zniknął poza drzwiami toalety, mijając niczego nieświadomych przechodniów.

***

- Adam? - Zawołał Bill, przygotowując kolację - Gdzieś się wybierasz?

Brunet zszedł do kuchni, po czym objął młodszego chłopaka w pasie - Tak. Wrócę w ciągu godziny.

Poczuł na sobie zawiedziony wzrok brązowych oczu - Nawet nie żartuj.

- Muszę się zobaczyć z Tommym.

Zawód ustąpił miejsca złości i żalowi. Bill bez słowa odwrócił się w stronę blatu, na którym przygotowywał wegetariańskie danie.

- Proszę cię, nie rób scen - Westchnął Lambert - To mój przyjaciel, a przez te wszystkie nieporozumienia jestem zmuszony z nim porozmawiać.

- To może przygotuję śniadanie?

- Bill! - Adam podniósł głos - Do jasnej cholery, proszę cię!

- Już nic nie mówię - Powiedział cicho Kaulitz, rzucając ścierką w róg stołu.

- Zachowujesz się, jakby był co najmniej moim kochankiem.

- Przelizałeś go i prawie zerżnąłeś, nie dziw mi się, że nie jestem w stanie zaakceptować waszych prywatnych schadzek. Smacznego - Wziął talerz, po czym rzucił nim pod nogi Adama. Naczynie rozbiło się na kilkanaście małych kawałków. Lambert westchnął, wziął głęboki oddech i przysłonił oczy dłonią. Nie zamierzał dać za wygraną.

***

Zapukał do drzwi. Tuż po chwili pojawił się przed nim blondwłosy, średniego wzrostu muzyk.

- Wejdź - Powiedział cicho, wpuszczając Adama do środka.

- Chciałbym tylko wyjaśnić tę sytuację i wrócić do domu.

Tommy przeszedł do salonu - Co tutaj wyjaśniać? Masz faceta. Ja jestem przekreślony.

- To nie tak... - Westchnął Lambert - To znaczy... W porządku, powiem wprost. Kocham Billa i nie zamierzam od niego odejść. Ale ty byłeś i wraz z Krisem jesteście moimi najlepszymi przyjaciółmi. Nie mogę was stracić.

Ratliff pokiwał głową - Wiem. To na tyle.

- Nie możesz mieć do mnie pretensji...

- Ale przecież nie mam. Nie chcę żebyś mnie całował na scenie. Nie chcę, żebyś w ogóle wzbudzał we mnie jakiekolwiek nadzieje - Powiedział muzyk, patrząc w niebieskie oczy - Zapomnij o ostatniej kłótni.

- Chodź tu, głuptasie - Westchnął Lambert, rozkładając ręce. Tommy niechętnie podszedł i pozwolił się przytulić - Proszę, nie doprowadzajmy do takich sytuacji. Nie mogę cię stracić.

- Lepiej wracaj do tego... do swojego. Wiem jak reaguje na moje imię.

Adam parsknął śmiechem i odsunął się na krok - Dokładnie tak. Chyba nie mam co liczyć na kolację w domu.

Tommy uniósł brwi - Pizza i tequila?

- Nie, daj spokój - Rzucił natychmiast, jednak zaczęły dręczyć go myśli skupione wokół Billa - Chociaż... - Sięgnął po telefon, by wybrać numer do Kaulitza. Pierwszy sygnał, drugi, trzeci... Brak odpowiedzi.

- Gnojek - Mruknął - W porządku Tommy, ale bez alkoholu. Nie mogę się zbytnio spóźnić.

***

Niespełna dwie godziny później przekroczył próg własnego domu.

- Bill? - Zawołał, lecz odpowiedzią była cisza. Jedyny odgłos jaki dobiegał do jego uszu to włączony telewizor.

Mężczyzna podążył w kierunku salonu, gdzie ujrzał bruneta, wpatrującego się w szklany ekran.

- Nie przywitasz się? - Zagadnął Adam, podchodząc do fotela.

- Powiedziałem dzień dobry przy śniadaniu - Odparł chłodno Bill. Po chwili na jego kolanach wylądowało pudełko czekoladek, które uwielbiał. Obejrzał się na Adama.

- Próbujesz mnie przekupić?

- Tylko trochę - Odpowiedział Adam, kucając przed Billem - Wszystko zamknięte. Nie zbliżę się do niego nawet na krok.

Bill zmrużył powieki - Koniec z całowaniem?

- Absolutny koniec.

Czarnowłosy zmierzył wzrokiem pudełko pralin, po czym wziął je w ręce. Uśmiechnął się pod nosem.

- W porządku. Udało ci się.

Ich usta połączyły się w słodkim, delikatnym pocałunku.

- Przepraszam. Nie chcę sprawiać ci zawodu.

- Nie ma sprawy. Ja też przepraszam za moje zachowanie.

Marona